SOWA OPAC : Gminne Centrum Kultury i Bibliotek w Skrzyszowie

Książka

W koszyku

oceń

Ludzie stamtąd / Maria Dąbrowska. - Wydanie 13. - Warszawa : Czytelnik, 1980. - 196, [4] strony ; 20 cm.

Autor

Dąbrowska Maria (1889-1965). Dąbrowska Maria (1889-1965). Dzikie ziele Dąbrowska Maria (1889-1965). Łucja z Pokucic Dąbrowska Maria (1889-1965). Szklane konie Dąbrowska Maria (1889-1965). Noc ponad światem Dąbrowska Maria (1889-1965). Pocieszenie Dąbrowska Maria (1889-1965). Tryumf Dionizego Dąbrowska Maria (1889-1965). Najdalsza droga Dąbrowska Maria (1889-1965). Zegar z kukułką

Gatunek

Opowiadanie polskie

Zbiór opowiadań będących próbą ukazania środowiska służby folwarcznej, w której prymitywnym i monotonnym bytowaniu autorka dostrzega pełnię psychologiczną przeżyć i moralnych powikłań. Opowiadania cechuje konkretność szczegółów, rysujących wyraziście nie tylko typowe postacie z dworskiego otoczenia i obyczaj wiejski, ale także społeczną i klasową sytuację wsi ok. 1905 roku. Stanowi ona tło, na którym rozgrywają się „elementarne sprawy życia ludzkiego”: ukazuje je pisarka w uniwersalnej perspektywie doli człowieka. Poszukiwanie sensu istnienia w poczuciu ludzkiej wspólnoty i więzi ze środowiskiem zbliża opowiadania Dąbrowskiej do filozofii Conrada. O wysokiej randze artystycznej cyklu współdecyduje przemyślana forma narracji, oparta na technice „punktów widzenia” i mowie pozornie zależnej, pozwalającej wnikać w świadomość przedstawionych postaci i odtwarzać tło ich wewnętrznych przeżyć.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Skrzyszów - Wypożyczalnia

Brak informacji o dostępności: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca zawartości

Zawiera: Zawiera: Dzikie ziele ; Łucja z Pokucic ; Szklane konie ; Noc ponad światem ; Pocieszenie ; Tryumf Dionizego ; Najdalsza droga ; Zegar z kukułką.

Recenzje:

Można pisać o ludzkich dramatach. Można bohaterów swoich książek umiejscawiać w wielkich miastach, w których to, będąc trybikiem zarobkowej codzienności, wpadają w depresję dobrobytu, w zgorzknienie i wieczny niedosyt. Można, poprzez postaci książkowe leczyć siebie, co stosuje wielu pisarzy. Ale… Ale można pisać, jak Maria Dąbrowska i nie szukać w tekście niczego innego, poza pięknem i wartościami samymi w sobie. Można czytać klasykę polską i czytelniczo przepaść. (...) A to mówi samo za siebie.
Oto majątek Rusociny i chłopi i służba i państwo, posiadacze ziemscy, magnaci z wyższej klasy społecznej, lecz to nie o nich pisze autorka, choć o nich wspomina. Dąbrowska wchodzi pomiędzy biedotę, pomiędzy troski i strach zwykłych ludzi, którzy pracują dla tych majętnych. Już mają, a jakby wszystko gdzieś ucieka i ulatnia się, jak poranna mgła. Mężczyźni piją, wręcz chlają, przynoszą wstyd i sobie i żonom. Zapłata za pracę odpływa alkoholową rzeką, do rąk żon nie trafia nic. A to one prowadzą dom… A gdy mogą skupić się na sobie i poczuć kobiecość, którą jeszcze w sobie mają, w oczach innych są egoistkami i ladacznicami. Są puszczalskimi bez godności, jakby miały żyć dla innych, nie dla siebie.
Kobiety – to głównie na nich skupia się Dąbrowska. One czekają nocną porą na męża, na syna, na córkę, której nie ma o północku. One gotują strawę, tęsknią, doją krowy, wyciągają jajka z gniazd w kurniku. To one płaczą i martwią się o jutro. To one rodzą i wykarmiają. To one przędą życie swoje i całej rodziny, bo mąż jest (daleko…) gdzieś z boku, nieobecny i nieprzydatny.
Dąbrowską pisze prostymi słowami, pomiędzy które ty wrzucasz swoje czytelnicze łzy. Jedną po drugiej. Wiejskość i szarzyzna opowiadań tak bardzo wnika w twoją czytelniczą duszę, tak wżera się w umysł, że mimowolnie integrujesz się z bohaterami. Najczęściej z kobietami właśnie. I choć „oni nic nie majom”, to dziewuchy marzą, bo „powiedziałeś, że mnie weźniesz, ino z pola żyto zeżniesz…”, ale cóż robić, gdy baby prawią „Jak bydziesz zanadto po jego woli, to ani się obejrzysz, jak ci powi: -pójdziesz – jakby psu”. To mężczyźni są górą…Kobiety są ledwo uzupełnieniem. One nadają wartość mężczyznom i istnieją tylko dla nich.
W opowiadaniach Dąbrowskiej silny akcent pada na kobiety. To one żyją, patrzą, słuchają i gadają o wszystkich sprawach pogodnie i bez osłonek. „Życie było dla nich, jak ogród w listopadzie, gołe i była w nim ta sama, ostateczna piękność”.
Autorka niemalże szepcze do ucha matek, żon i córek – kobieto, pamiętaj o sobie, bo to ty jesteś ważna. Maria Dąbrowska porusza delikatne struny kobiecości i wrażliwości w tobie. Gra na nich sentymentalną muzykę, która wzrusza i której nie możesz puścić mimo uszu.
„Ludzie stamtąd” są tak naprawdę o nas. O ludzkich psychikach, marzeniach i pragnieniach. O ucisku, łzach, ale i o pokorze, o buncie, ale i niezgodzie na podział, na biedę i na brak przyszłości. Bohaterowie żyją dniem obecnym, a marzą przy wieczornych strawach, czasem w łóżkach, przed snem, gdy ciepła skóra ciała przytłoczona puchatą pierzyną sprzyja pragnieniom. „Można być wszędzie, jakby u siebie w domu… tu w chałupie i tam… Ale można być też, jak dzikie ziele w ogrodzie o pięknych kwiatach”.
#agaKUSIczyta